Rozdział 23 - "Pazur, kieł i ryk"

- No i co tak stoicie jak te ciołki?! Pomóżcie jej! - krzyknął nastolatek, patrząc wściekle na Hodari i Busarę.
- Ale my nie potrafimy! - odparła biała lwica. Patrzyła na Tinn'a przepraszającym wzrokiem. Lecz ten w ogóle nie chciał jej słuchać.
- Nawet gdybyśmy mogli - wtrącił prędko szary. - to i tak nie mamy ochoty słuchać naszego więźnia.
- Waszego więźnia? - powtórzył jak echo brązowy. Podniósł go góry jedną łapę i oświadczył, że nie jest już związany i wcale do nich nie należy. Busara zgodził się z tym.
- No więc jak? - dopytywał Tinn. - Jesteście mi to winni.
- Driad nie da się pokonać czarami. - odpowiedział, przewracając oczami. - A już szczególnie dotkniętych Klątwą Cieni. Może to zrobić TYLKO śmiertelnik, kierując się trzema zasadami: drap pazurami, używaj kłów i nie wzbraniaj się od ryku. To jedyne wyście... - przerwał mu kolejny wrzask uwięzionej lwicy. Nastolatek przełknął głośno ślinę, westchnął i powiedział:
- Dobra, ja to zrobię.
- Odbiło ci?! - wrzasnęła Hodari. Podeszła do niego i chwyciła z tylną łapę. Brązowy wywrócił się.
- Puszczaj! - warknął. Wyszarpał od niej swoją nogę i skoczył ku drzewu. W głowie dudniły mu zasady Busary:
"Używaj pazurów, kłów i ryku". Zagapił się i zupełnie nie świadomie rozciął na pół jedną z gałęzi. Coś zawyło, jakby z bólu. Lew ocknął się. Zauważył, że szybuje wokół drzewa. To było nawet frajdą, gdyby nie unikanie wywijających gałęzi. Zbyt przyjemnie na pewno nie było. Kiedy któraś z gałęzi się zbliżyła, nastolatek wydawał z siebie głośny ryk, wczepiał się w nią zębami i drapał.
Owszem, szło gładko, dopóki nie pozostała ostatnia. Zanim Tinn zrobił jakikolwiek ruch, ta pochwyciła go i najpierw uderzyła nim o swój pień, potem o najbliższą skałę, aż wreszcie brutalnie rzuciła nim na ziemię. Hodari nie mogła na to patrzeć i jako jedyna ze stada współczuła lwu. Nagle wpadł jej do głowy pewien pomysł. Z jej oczu wyprysnęła złota łuna światła i sprawiła, że przez kilka minut gałąź nie mogła się ruszyć. To był przebłysk szansy. Brązowy wstał, otrzepał się z kurzu i ponownie skoczył. Wystarczyło jedno, delikatne pstryknięcie i drzewo całkiem padło. Z jej wnętrza wydobył się czarno-granatowy dym i poleciał wprost ku niebu.
- SPADAMY! - krzyknął Busara i wraz ze stadem prędko zwinął się z puszczy. Drzewo teraz wyglądało jak obumarłe. Z pomiędzy korzeni powolnym krokiem wyszła lwica. Albo raczej WYCZOŁGAŁA. Od razu spojrzała swoimi wielkimi, morskimi ślepiami na Tinn'a.
- Dzi-dzi-dziękuję... - wyjąkała.

*

Szary szedł przed siebie, nie odwracając łba. Czuł, że głupio wyszło mu jego wyznanie miłości do Estrellii. Pamiętał jej wzrok. To była chyba najgorzej zrobiona przez niego rzecz w życiu. Westchnął. Był zły na siebie, ale musiało to kiedyś nastąpić. Przeskoczył na następną półkę. 

Tam poczuł, że coś mocno chwyciło go i pociągnęło za grzywę. Wylądował pomiędzy łapami brązowej lwicy. 

- Tak, Kahawa, TAK! Świetnie to zrobiłeś! Jesteś genialny! - piszczała, podskakując razem z nim. 

- Dobra, dobra! Puszczaj! - warknął lew. Lwica puściła go, ale nie potrafiła opanować swego entuzjazmu. Kahawa spojrzał na nią.

- Upendo...? - zdumiał się. - A co ty tu robisz?

- Nie ważne! - odrzekła, śmiejąc się. - Wszystko widziałam! Widziałam, jak wyznałeś Est miłość! 

- Eeee, tam... - burknął. - Wyszło źle!

- Wcale nie!

- No ba! Oczywiście, że nie wyszło źle. Wyszło K-R-E-T-Y-Ń-S-K-O! 

Upendo uśmiechnęła się złośliwie. Skoczyła na lwa i stoczyli się ze zbocza wąwozu. Wylądowała na nim, stosując trik, jakiego używała królowa Nala. Ten zmierzył ją dziwnym wzrokiem. Przybliżyła pysk do jego ucha i szepnęła:

- Uważam, że ona rozważy twoje słowa. Wkrótce jednak opuści to stado. Czy wróci? Nie wiem. Lecz podczas tej wyprawy coś zrozumie. Na pewno. 

Odepchnęła się od brzucha Kahawy i skoczyła, znikając w powietrzu. Szary wstał. COŚ zrozumie. Ale niby co? Zamrugał oczami, otrzepał się i wybiegł z wąwozu.

*

Estrella maszerowała przed siebie, co chwila odwracając się czy Kahawa jej nie śledzi. O co mu właściwie chodzi? Najpierw całuje się z Febe, a teraz mówi, że rzekomo ją kocha? To głupie, nie uwierzyła mu. Uniosła łeb do góry i szła dalej w zamyśleniu. Jej nozdrza wyłapały podmuch wilgotnego powietrza. Znad przeciwka nadchodziły najdziwniejsze chmury jakie widziała - czarno-pomarańczowe o postrzępionych końcach. Przysuwały się ku Wodnej Ziemi z niesamowitą prędkością.
- Hej, Sainko! - zawołał czyiś głos. Brązowa odwróciła się. Pomiędzy zieloną trawą stał czekoladowej maści lew z ciemnobrązową grzywą i dwukolorowymi oczami - jednym zielonym, drugim niebieskim. - Tak, właśnie ty! - wskazał łapą na Est.
- Czego chcesz? - warknęła.
- Chodź tu! - krzyknął.
- A po co?! - dopytywała niebieskooka.
- Musimy porozmawiać. To bardzo ważne.
- Nie mamy o czym, nie znam cię! - rzuciła ostro, zmierzając lwa surowym wzrokiem. Już miała odejść, kiedy doleciało do niej:
- Ale zaczekaj! To sprawa życia i śmierci. I tu nie chodzi o mnie, ale o wszystkie istoty na tym świecie! Proszę cię!
Brązowa ponownie się odwróciła.
- Co ty powiedziałeś? - zapytała łagodniejszym tonem. Wolnym krokiem zbliżyła się do lwa. - Co powiedziałeś? - powtórzyła.
- Chodzi o wojnę, o plan Mabay'ego. TO się zbliża... - zaczął.
- CO się zbliża?! Powiesz łaskawie?! - przerwała mu.
- Wielka bitwa, dokładna powtórka z dawnej Vita Kuu. Mabaya za trzy pełnie rozpocznie ten atak. Dowiedziałem się od Wielkich Królów. Posłali mnie bym znalazł kogoś, kto złączy Stada Żywiołów. O to chodzi.
- A co ja mam do tego? - zapytała opryskliwie.
- Właśnie. Władcy wyznaczyli ciebie. - oświadczył.
- CO?! - krzyknęła. Cofnęła się o krok. - Jak to MNIE?!