Rozdział 19 - "A mówią, że miłość nie wybiera"

Szary samiec wpadł w furię. Z premedytacją, wysunąwszy pazury, zadał purpurowej lwicy ostry cios w polik, na którym ukazały się trzy, mocno krwawiące pasy. Z nienawiścią spojrzała na Kahawę, sapnęła i uśmiechnęła się szyderczo. Karmazynowa grzywka rozmazała po jej pysku maź, językiem oblizała wargi i wyszczerzyła kły. Oczy płonęły jakby z szaleństwa. Nic do niej nie docierało, a ona nie przejęła się ciosem.
- PO CO TO ZROBIŁAŚ?! - ryknął lew, ściskając swoje szczęki. Brał długie, głębokie oddechy, ukazujące jego wściekłość.
- Po co? Po co! Pha! - zaśmiała się Febe. Wtuliła w grzywę księcia i szepnęła mu do ucha: - To była zemsta! A teraz płynie ku mnie rozkosz z tej zemsty. - Kahawa brutalnie odepchnął samicę od siebie, jednocześnie tworząc jej na nosie małą szramę. Ta warknęła ostrzegawczo i również wysunęła swe długie, lśniące szpony.
- Skrzywdziłaś nie tylko mnie, ale Estrellę! Przez ciebie, straciłem ją na zawsze, a ja ją kocham! ROZUMIESZ?! - krzyczał. Lwica zasłoniła swój chytry uśmiech ogonem, a po chwili zaczęła niewinnym głosem:
- Ach! Nie wiedziałam, że nasz słodki książę jest taki delikatny i... zdolny do miłości! Ha ha!
- Nienawidzę cię! - wycedził przez zęby. - Wynoś się sprzed moich oczu! - Febe zmierzyła go lodowatym wzrokiem, w którym nie kryła się nienawiść. Turkusowe tęczówki połyskiwały w blask srebrnej poświaty. Ale nie protestowała. Okrążyła samca i skryła się w cieniu puszczy. Była zadowolona i usatysfakcjonowana. To był jednak początek. Pierwsza rana już rozdarła serce Estrelli. Już wkrótce miała zadać kolejną.

*

Szary samiec zaś wspiął się na drzewo, przysiadł na grubej gałęzi i spojrzał ku niebu. Sam uwierzył w swoją winę. Jak mógł tak skrzywdzić swoją ukochaną lwicę? Westchnął. Cóż miał zrobić? Ona już go nie wysłucha, nigdy nie wybaczy.
- To moja wina... to moja wina... - szeptał, a do ślepi napłynęły mu łzy. Nagle, czyiś szorstki dotyk otarł krople spadające po jego policzku. Kahawa spojrzał na tajemniczą istotę. Była to brązowa lwica, z drobną grzywką, karmazynowymi ślepiami i obdarzona polikiem zawierającym fioletowe znamię w kształcie serca. Znał ją. Pocieszycielka... jedyna która go pocieszała kiedy Est zniknęła. Jak mógł zapomnieć!
- Upendo...? - zapytał, pociągając nosem. Ta posłała ku niemu przyjacielski uśmieszek. - Co ty tutaj robisz?
- Zwinęłam się... - rzekła lwica. - A jednak, nie ja jestem teraz najważniejsza. Powiedz mi, czy na ciebie jest jakieś lekarstwo? Estrelli nie ma - źle, Estrella wróciła - jeszcze gorzej. Masz, powinno jakoś pomóc. Przynajmniej działa na nerwy. - ukazała mu mięso, owinięte w jakieś dziwne zioła, których liście wyglądały, jakby oszronione. Szary z trudem przełykał kawałek, po kawałku, ale trochę się uspokoił. Płacz ustał.
- A teraz odpowiedz mi na jedno, proste pytanie... - dodała Upendo.
- Jakie?
- Czy wtedy, kiedy Estrella was nakryła, ty faktycznie chciałeś całować się z Febe? Chciałeś tego?
- Oczywiście, że nie! - krzyknął lew. - Ja nawet jej nie kocham, a poza tym... zaraz! Skąd ty właściwie to wszystko wiesz?!
- Jestem miłością. Tylko, że w lwim ciele. Wiem i widzę WSZYSTKO. Ale do rzeczy... jeśli tak, to nie masz się czym martwić. - powiedziała z kompletnym spokojem lwica. Przez chwilę fioletowe oczy samca sztywno wpatrywały się w nią. Miłość? W lwim ciele? Coś tu jest nie po kolei. Ciekawość młodego nie wzięła jednak góry nad rozsądkiem.
- Więc... hej! Skoro jesteś miłością, to może pomożesz mi odzyskać Est? Oczywiście, jeśli chcesz. - mruknął z nadzieją Kahawa. Miał szansę.
- Owszem, pomogę ci... - zaczęła Upendo.
- Uff... to dobrze! - przerwał jej.
- ... ale nie obiecuję, że coś wskóram. Możemy też wyjść na zero. Nie licz, że uda się na pewno. Zgadzasz się?
- No ba!

- Choć. Teraz ukarzę ci pierwszy punkt mojego "programu". - oznajmiła, po czym zmieniła się szkarłatnego świetlika i zostawiając za sobą jasną smugę, poleciała w kierunku, w którym wcześniej szła Estrella. Kahawa popędził za nią. Zatrzymali się nieopodal środka polany. Owad ponownie przybrał postać lwicy, nakazała się  zakraść lwu w trawie i pokazała kierunek, w którym ma patrzeć. Co ujrzał? Est i jakiś tam Shadem, o którym prawie nic nie wiedział, spacerowali po polanie, wtuleni do siebie, a z ich szeptów dało się słyszeć konkretne zdanie:
- Kocham cię... - nastolatek ponownie wpadł w furię. Chłodnym wzrokiem spojrzał na Upendo.
- Miałaś mi pomagać w przekonaniu do siebie Est, a nie w poróżnieniu nas! - warknął.
- A co ja robię?! - odrzekła brązowa. - Pokazuję ci, że twoja kochana na razie znalazła sobie szczęście. Na razie. Więc, póki co, przestań o niej myśleć. W gruncie rzeczy, w niedalekiej przyszłości coś powinno się wydarzyć. Coś, co zmieni twoją pozycję w tej sytuacji. Jednak teraz, damy sobie spokój. Jutro, o zmierzchu, spotkajmy się pod tamtym baobabem co dzisiaj. Dam ci kilka nowych wskazówek. - wytłumaczyła brązowa. Miała odejść, lecz jeszcze zatrzymała się i dodała: - A, jakbyś już tak strasznie tęskił za Estrellą, idź do tego baobabu i usilnie wpatruj się w jego korę u jego podstawy. Powinieneś tam zobaczyć tą lwicę, którą kochasz. Do jutra! - zmieniła się w czerwono-złotego ptaka, pomachała szaremu skrzydłem i odleciała, znikając w pierwszej chmurze.
-----------------------------------------------------------------
Przejrzałam komentarze z poprzedniej notki. Większość pisała, że Kahawa jest tutaj głównym winowajcą. Jak widać, jest inaczej :) Pozdrawiam!