Rozdział 9 - "Strata dziecka boli bardziej niż cokolwiek innego"

Mieli wyruszyć o świcie. Młody lew znalazł norę, gdzie przenocowali w nadziei, że nikt ich nie znajdzie. Est wątpiła w taką możliwość. Wiedziała, że matka jej nie szuka, nawet się o nią nie martwi. Skuliła się i zasnęła. Shadem stał na czatach. Ale i jego dopadła chęć snu, więc zmrużył oczy. Głowa bezwładnie opadła mu na ziemię i po kilku minutach zaczął chrapać, śniąc o dalszej części swojej ucieczki.

•

Poszukiwania nie przyniosły żadnego efektu. Lwica przepadła. Władca przekonał się do tych słów dopiero wtedy, kiedy ostatnia grupa poszukiwawcza wróciła do jaskini.
- Przecież ona musi gdzieś być! - zawołała w rozpaczy brązowa. Rozpłakała się na dobre. Czyżby straciła dziecko na zawsze?
- Przykro mi. Szukałyśmy wszędzie. Na Wodnej Ziemi jej nie ma. - rzekła jedna z lwic, wnioskując, że nie ma po co szukać Est.
- A poza granicami? - zapytał szary. Stado pokiwało głową. Samiec warknął coś pod nosem, po czym ryknął na przestraszone lwice. - W takim razie, na co jeszcze czekacie?! Jazda stąd, a bez Est możecie pomarzyć o jakimkolwiek pożywieniu, przez najbliższe sześć poranków! - odeszli. Oprócz nich w jaskini były tylko lwiątka. Nagle książę podbiegł do ojca i przytulił się do jego łapy.

- Tato, gdzie ona jest? - załkał. Barafu objął go łapą.
- Nie wiem. - rzekł, po czym wstrząsnął krwawą grzywą. - Ale obiecuję ci synu, że wróci. Nie pozwolę, abyś stracił kogoś, kto jest dla ciebie kimś. Tak jak stało się mi.

••

Rano obudził ich świergot ptaków i mocny blask promieni. W wejściu do nory stanęła młoda. Wyciągnęła przed siebie łapy i rozciągnęła się, otwierając pysk. Ziewnęła. 

- Już rano? - mruknęła jeszcze zaspana. Złoty kiwnął łbem. Niebieskie ślepia powędrowały ku niebu. Na wschodzie rozpostarł się wesoły kolor ametystu. Dwójka ruszyła w stronę słońca, którego promienie wyznaczały drogę na Złą Ziemię, wyścielaną na początku wielobarwnymi kwiatami. Z czasem przyjazna kraina, zmieniła się w ścieżkę pełną krzaków cierni. Fiolet, zmieszał się na niebie z pomarańczą i powstał złowrogi, czerwony kolor. Początek Mrocznego Królestwa...

•••

Kahawa usiadł przy wyjściu groty. Wpatrywał się w jakby bezkresne otchłanie dżungli. W sercu młodego zagościł smutek. Nigdy nie czuł się taki samotny. On... kochał ją. Nigdy tego nie okazywał, ale kochał ją. Od zawsze. Ponownie się rozpłakał. 

- Est, wróć do mnie... Est... - nagle, ukazał się mu tajemniczy cień, przypominający lwiątko. - Estrella...? - wyjąkał.