Rozdział 6 - "Nienawidzę cię!"

Brązowa była zdruzgotana. Podeszła do szarego i rzekła smętnym głosem:
- Ja na prawdę bardzo za nią przepraszam. Nie chciałam żeby...
- Nic nie szkodzi. Hasira od dawna sprawia nam kłopoty. To nie wina twoja, ani twojej córki. - powiedział zielonooki. Lwica schwyciła córkę za kark i wycedziła doń:
- Porozmawiamy sobie w domu. - stado odeszło. Niebieskooka jeszcze raz rzuciła tęskne spojrzenie na pustynny kraj. Nie miała ochoty wracać. A myśl, że znowu będzie miała do czynienia z Febe, dobijała ją. Chociaż. Skoro na jaw wyszło, że to córka tej złoziemki, na pewno ją wyrzucą. Ulżyło jej. Haki usadowiła ją na głazie w jaskini. Spojrzenie matki spiorunowała młodą lwiczkę, jej mina zbrzydła. Zerknęła do wyjścia, a tam...
- No nie! Jeszcze ciebie tutaj brakowało! - warknęła, jeżąc sierść na karku.
- Estrella! Uspokój się! - zganiła ją mama.
- Nie, nie uspokoję się! Ja jej nienawidzę! Rozumiesz? Mam mnóstwo problemów, odkąd tylko się tu pojawiła! Przez nią tracę WSZYSTKO! Czy to do ciebie dociera? A poza tym, to złoziemka! Nie chcę jej tu! - wrzeszczała na cały głos.
- DOSYĆ! - zaryczała obdarzona bursztynowymi ślepiami. Młoda spojrzała na nią. Po karku lwicy przeszedł ogromny dreszcz. Aż się zdziwiła, że jej  własna córka, może mieć takie okrutne spojrzenie. Zaczerpnęła więc oddechu i rozpoczęła już spokojniejszym tonem: - Gdyby nie Febe, już dawno byś zginęła z łap tej zdrajczyni!
- Co?! - wydukała. Była zdezorientowana. Ta mała, złośliwa pchła, zniszczyła najlepszą chwilę jej dotychczasowego życia. O, nie! Tego jej nie daruje! Rzuciła się w jej stronę i wykrzyczała jej prosto w nos pytanie: - Po co to zrobiłaś, hmmm?!
- Wolałaś zginąć przez moją nieobliczalną matkę? - stwierdziła ironiczne. Est pacnęła jej bordową grzywkę i wyrwała z niej kilka włosów. Zielonooka zapiszczała i walnęła przeciwniczkę w znamię. Sprawiło to, iż gwiazdka nabrała intensywniejszego koloru.
- Jesteś po prostu głupia! Nienawidzę cię! Rozumiesz? Nienawidzę! - ryknęła na nią, a w jej przekrwionych przez złość ślepiach ukazały się drobne, lśniące jak diamenty łzy. Rozpłakała się i wybiegła. Zdążyła przed tym dosłyszeć słowa, które rozszarpały jej ranę w sercu:
- I bez łaski! Uciekaj sobie i becz! - dalej Est już nic nie słyszała. Zniknęła w mroku innej jaskini. Zaszyła się w najdalszym kącie i łkała, jak gdyby oszalała. Pyszczek ukryła w łapkach, po polikach ciekło mnóstwo łez. Miała ochotę przestać istnieć. Do jej słuchów wdarł się dźwięk kroków. Mama.
- Dlaczego się tak zachowujesz? - zapytała pretensjonalnym tonem była królowa.
- Robię to, co mi się podoba! - odezwała się obojętnie. Roztarła łzy, pociągła nosem i wstała.
- Jak możesz?! Jesteś dokładnie taka sama jak twój ojciec! - Est spojrzała na matkę zdziwiona. Nigdy nie wspominała o jej tacie. A teraz? Utożsamia ją z nim, mówi o nich obu jak o bestiach. Odepchnęła matkę od wyjścia i ruszyła ku wodospadowi. Pragnęła skryć się na samym szczycie i nigdy już nie oglądać na swych oczach tej... bezdusznej istoty. Skuliła się przy jakimś kamieniu i zaczęła zdzierać skórę z łap. Lecz w chwili poczuła straszny, jadowity wprost ból. Spojrzała. Wszędzie była krew. Rozpłakała się jeszcze bardziej, wtulając się w głaz... Płakała razem z deszczem...